PATRON NASZEJ SZKOŁY

Marszałek Franciszek Bieliński

herbu Junosza

(ur. 1683, zm. 8 października 1766 w Warszawie)  - marszałek wielki  koronny  od 1742, marszałek nadworny koronny od 1732, wojewoda chełmiński od 1725,  marszałek ziem pruskich od 1714, starosta kowalewski, brodnicki i garwoliński, zasłużony dla  rozbudowy Warszawy.

Syn Kazimierza Ludwika Bielińskiego, marszałka wielkiego koronnego i Ludwiki  Marii z Morsztynów, podskarbianki koronnej.

Od najmłodszych lat był zaznajomiony z życiem państwowym i dworskim. Uzyskał wiele zaszczytów, urzędów i godności, już w wieku 22 lat został starostą malborskim i tucholskim. W 1713 roku otrzymał od ojca następne godności – starostwo w Czersku i Garwolinie. Rok później król mianował go podskarbim ziem pruskich i starostą brodnickim. Kilkakrotnie spotykał go zaszczyt posłowania jako przedstawiciela ziemi czerskiej na sejmy Warszawskie. Franciszek Bieliński najsilniej czuł się związany z ziemią mazowiecką. Jest osobą zasłużoną dla Warszawy i Mazowsza. Jako marszałek koronny dbał o miejsce pobytu króla, a że August III Mocny rzadko bywał w Polsce, Bieliński czuł się w stolicy jako udzielny władca.

Marszałek zasłynął tym, iż umiał dbać o porządek w stolicy i surowo egzekwował swe uprawnienia sądownicze  przy osobie króla Augusta II, bezwzględnie zwalczając przestępstwa i naruszanie spokoju rezydencji królewskiej. Kierował  pracami nad rozbudową i uporządkowaniem Warszawy. Od 1742 roku stał na czele Komisji Brukowej. Do 1762 roku  wybrukowano dzięki jej staraniom większość najważniejszych ulic w mieście. W 1757 roku założył Bieliński koło  Warszawy  jurydykę Bielino (dawny Rynek w Bielinie to obecnie położony w centrum stolicy plac J. H. Dąbrowskiego).

Warszawskie  pamiątki po marszałku to ulica Bielańska (pochodząca nie od Bielan, ale od Bielina) oraz Marszałkowska,  nazywana tak  od 1770 roku na cześć Bielińskiego, od urzędu jaki piastował.

5 lutego 1752 roku wydaje Bieliński w  Otwocku dokument dla Ostrowa (Wielkopolskiego), który uznaje się powszechnie za powołujący pierwszą w Polsce  zawodową  straż pożarną.

W latach 50-tych XVIII wieku opowiedział się po stronie szlachty w jej sporze z Kościołem. Między innymi dzięki  niemu szlachta czerska i liwska wywalczyła sobie zniesienie zależności od sądów kościelnych w sprawach majątkowych,  z czego później skorzystali także szlachcice z innych województw. Początkowo zwolennik "Familii" Czartoryskich, później  stronnictwa hetmańskiego.

Marszałek Bieliński to osoba zasłużona także dla Góry Kalwarii, Czerska i Otwocka. Z jego inicjatywy został odrestaurowany zniszczony w pożarze kościół parafialny w Górze Kalwarii zaprojektowany przez Jakuba Fontana. Ciekawostką może być fakt, że Bieliński otrzymawszy rachunek za wykonaną pracę stwierdził, że z Panem Bogiem się tak drobiazgowo rozliczał i wrzucił rachunek do ognia. Był tak zadowolony ze swojego dzieła, że nakazał wyciąć wszystkie drzewa zasłaniające widok z pałacu w Otwocku na kościół w Górze Kalwarii. Jako starosta czerski rozpoczął restaurację zamku średniowiecznego zniszczonego w czasie najazdu szwedzkiego, wpłacając fundusze  na odnowienie mostu. Zbudował pomieszczenie służące jako archiwa dla ksiąg grodzkich i ziemskich. Ostatnie lata swojego życia spędził w pięknej barokowej rezydencji w Otwocku.

Ożenił się z podskarbianką Dorotą z Przebendowskich, wdową po Janie Mikołaju Radziwille. Zmarł bezpotomnie.